கவிதையின் முகங்கள் 3

அடர்ந்த மரங்களின் குகைக்குள்ளிருக்கும்
நிர்மலமான வானை நோக்கிய அந்த வீட்டுக்கு நான் வந்திருந்தேன்.
எல்லாமும் சலனித்தன
ஒலிக்கத் தயாராய் ஒரு மணியும் கட்டப்பட்டிருந்தது.
சூரியன் தன் பிம்பத்தைத் தொடர்ந்து சென்றது.
கதவின் வழித் தொடரும் சன்னலொன்றில்
திறந்த விழிகளும் பாம்பின் இரைச்சல்போல் ஒலிக்கும் அக்கூந்தலும்
என் முன் தோன்றுகையில்
இமைகளற்று இறுகிய விழிகளும் நெற்றிச்சர்ப்பங்களும்
காற்றில் உருப்பெற்றன.
இப்போதும் இனி எப்போதுமிது
உயிரற்று உறையுமொரு காட்சி
இனியேதும் அசையாது
ஊழிகூட இதனை இன்னுமதிகம் ஒளிரச்செய்யாது
மழை குன்றாது மணியும் ஒலி எழுப்பாது
சருகென்றாகவே புற்கள் வளரும்
நிலத்தின் அடிவாரத்தில்

மைனே நகரில் ஒரு மில் தொழிலாளியின் மகளாகப் பிறந்த லூயி போகனின் பெற்றோர் வாழ்ந்த மகிழ்ச்சியற்ற வாழ்வு அவரது மனவளத்தை சிதைவுக்குட்படுத்தியது.போகன் தன் வாழ்வில் அடைந்த பலவிதமான குழப்பங்களும் அவரது வாழ்க்கையை மாற்றியமைத்தன.
போகன் தன் கணவரை 1919ஆமாண்டு பிரிந்தார்.அவரது கணவன் 1920 ஆமாண்டு நிமோனியாவால் இறந்தார்.மீண்டும் நியூயார்க் திரும்பி 1923ஆமாண்டில் ஒரு புத்தகநிலையத்தில் வேலைபார்த்த போகன் அங்கேயிருந்து தன் எழுத்துலக முன்னெடுப்பைத் தொடங்கினார்.

Body of This Death (1923) அவருடைய கவிதைகளின் முதல் தொகுதி. அது போகனின் பெரிதுவக்கப்பட்ட பல கவிதைகளைத் தனதே கொண்டிருக்கிறது. விமர்சகர்களின் கூற்றுப்படி போகனின் முதல்காலக் கவிதைகள் துல்லியமாக வடிகட்டிய நேரடி அனுபவங்களால் நிரம்பியது எனினும் புறநிலையான அதன் மொழியால் மூலத்திலிருந்து விலகிக் காணப்படுகிறதுத்தால் ஆனது,பெண்ணியவாதத்தை முன்வைக்கும் கவிதைகளை அதிகம் எழுதாத போகன் வாழ்க்கை தனக்குத் தோற்றுவித்த அவநம்பிக்கைகளைத் தன் கவிதைகளின் வழி பெயர்த்தெடுத்தார்.  தனது 72 ஆம் வயதில் 1970ஆமாண்டு மன் ஹாட்டனில் மறைந்த போகன் தன் உலர்மொழிக் கவிதைகளுக்காக நினைவு கூரப்படுகிற கவி ஆளுமையாவார்.

“கவிதை மனதே”
_______________

பாலகுமாரன்

கணையாழி
செப்டெம்பெர் 1971

பாலகுமாரன் ஆரம்பத்தில் கவிதைப் பக்கம் நிறையவே சாய்ந்து தன்னை மறந்த பல உணர்ச்சிப் பெருக்கக் கவிதைகளை எழுதினார். கணையாழி அவரது ஆரம்பக் கவிதைகளில் பலவற்றை வெளியிட்டது. பிறகு முழுமையான கதைசொல்லியாக மாறினார்.அவரது கவிதைகள் நேரடியானவை.கதைகளை உடைத்துத் துகள்களாக்கித் தன் மேனியெங்கும் படர்த்திக் கொண்டவை.சத்தியங்களைக் காப்பாற்றுவதில் பிடிவாதம் செய்தபடி வலுக்கிற மத்யம வர்க்கத்துக் குரல்களாக ஒலித்தவை.ஆளற்று உரையாடுவதை முன்னெடுக்கும் கட்டளைத் தனமாய் ஒலிக்கும் அரூபக் குரல்கள் இவரது அனேகக் கவிதைகளின் பொது இயல்புகளாகின.

அந்த
நிலவைப் பிடித்துக்
குதறிச் செரிக்க
நினைத்துக் குரைத்தது
தெரு நாய்–
அவள்
நினைவைத் தழுவி
நிமிண்டித் துய்க்க
நெகிழ்ந்து கிளர்ந்தது
மன நாய்

நா விஸ்வநாதன்
மே 1971 கணையாழியில்

மேற்படிக் கவிதையில் மனநாய் என்பதில் மன எனும் அரைப்பதத்தை நீக்கினால் மொத்தக் கவிதையும் ஜீவனிழந்து சாவதைப் பார்க்கலாம்.அப்படி வலுக்கட்டாயமாக மன என்பதை மாற்ற விழைந்தால் என் தேர்வு ஒரு நாய் என்று அதன் பட்டவர்த்தனத்தை ரகசியம் செய்வதன் மூலமாக முன்னர் நா.விஸ்வநாதன் நிகழ்த்தப் பார்த்த அனுபவத்துக்கு மாறான வேறொரு அனுபவத்தின் புதிய சாலை ஒன்றில் வாசிப்பவனைத் தன் அடியொற்றித் தொடர்ந்தழைத்துச் செல்வதை உணரலாம்.கவிதை என்பது மேலே கை வைத்தால் கொத்தும் சர்ப்பம் என்று சும்மா சொல்லிவிட முடியாதல்லவா.

இக்கரைக்கும் அக்கரைக்கும்
பரிசல் ஓட்டிப் பரிசல் ஓட்டி
“எக்கரை என்கரை?”
என்று மறக்கும்
இடையோடும் நதிமெல்லச்
சிரிக்கும்

கல்யாண்ஜி
கணையாழி 1974

மேலே காணும் கல்யாண்ஜியின் கவிதை ஒரு சித்திரத்தை முன்வைக்கிறது. அதுவொரு முப்பரிமாணச் சித்திரம் என்பது கவிதை தன்னுள் வரவழைத்துத் தருகிற மந்திரப்பொருள். இப்போது பரிசல் அலையாட்டத்தினூடாக மெல்ல ஆடுகிறது.அலைகிறது.உற்றுப் பார்க்கையில் மெல்ல உறைகிறது கவிதையின் கடைசி வரியில் சிரித்தபடி ஒரு நதி. இந்தப் பொய்நிகர் நிஜம் கவிதையின் ஊடாக சாத்தியமாவது கடுமையான பயிற்சிக்கப்பால் வசப்படுகிற வித்தகம் போலவே மொழியை வளைத்துச் செய்து பார்க்கிற கணிதம். இடையோடும் நதி என்பது வாசகனின் மனதாழத்தில் தான் மட்டுமாய்த் தனிப்பது கவிஞனை மீறித் தான் மட்டுமாய்த் தப்பிப் பிழைக்கிற ரசவாதம். எழுபதுகளின் கவிதை சின்னச்சின்னக் கதைகளைத் தனதே கொண்டிருந்தது. பின்பு வந்தவர்களால் கடுமையாகக் கைவிடப் பட்டும் கலைத்தெறியப்பட்டும் இல்லாமற் போனது.கதையும் கவிதையும் தனி என நம்பத் தலைப்படுவது ஒரு மதம் தன்னுள் உடைவதைப் போலக் கணக்கின் படி கூடவோ குறையவோ இல்லாமற் போனாலும் சிதைவு என்பதன் அடிப்படையில் மாபெரிய விளைவாக நிகழ்ந்தேறுவது.

இழத்தலின் குரலாக ஒலிப்பதற்குக் கவிதையை விடவும் கதைவடிவம் தான் உகந்ததாக ஒரு கருத்து எப்போதும் நிலவுகிறது. உண்மையில் கவிதை மீதான ஒவ்வாமை கதை சொல்லிகளில் ஒரு சாராருடைய மனதின் ஆழத்தில் கரிய நிழலாக எப்போதும் படிந்திருக்கிறது. எழுதிப் பார்ப்பதற்கு ஏதுவான அல்லது எளிதான வடிவமாகக் கவிதை இல்லாமல் போவது அதற்கொரு காரணமாக அமைந்திடக் கூடும். உலக அளவில் எழுத்துக்குள்ளேயே கவிதை எனும் ஒற்றை மீதான புறக்கணிப்பு கவனிக்கத் தகுந்ததாகிறது இந்த ஒவ்வாமை அல்லது பாராமுகம் எழுதுகிறவர்களால் திட்டமிட்டு நிகழ்த்தப்படுகிறதாகவும் இருக்கலாம் அல்லது வழியற்ற கத்தியெறிதலாகவும் கைக்கொள்ளப் படலாம்.

ஒரு நெடிய நாவலை அல்லது உணர்வு ததும்பும் சிறுகதையைச் செறிவான சிறிய கவிதை ஒன்றினுள் அப்படியே கொணர்ந்து விடலாம் என்பது என் நம்பகம். மேலும் கவிதை கதைகளைப் புறக்கணித்துத் தனிச்சாலையில் பீடு நடை போடுகிற வினோதத் தனியாவர்த்தன ஜந்து அல்ல.மாறாகக் கவிதையின் சூட்சுமம் புரிந்தவர்களுக்கு அது தன்னுள் பல கதைகளை ஒளித்தும் திறந்தும் அனுபவம் செய்துதருகிற சாத்தியங்களின் தொகுப்பு ஏன் கவிதை மற்ற எழுத்துவடிவங்களிலிருந்து தனிக்கிறது அல்லது தனிப்பது போலத் தோற்றமளிக்கிறது? அப்படி ஒன்று கட்டாயமே அல்ல என்பதே மெய் கவிதை சற்றே தன்னை மேம்படுத்திக் கொள்கிற கலைவடிவம் என்பதைத் தாண்டி கவிதை தன்னை விரித்துக் கொள்வதாலும் இடைமௌனம் என்கிற மற்ற கலைவடிவங்களில் கட்டுப்படுத்தப் பட்ட பூடகத் தன்மையானது கவிதை என வருகையில் எந்த விதக் கட்டுப்பாடும் அற்று முழுவதுமாக விரிவதற்கான வாய்த்தல்களும் சேர்ந்தே கவிதையை வித்யாசப் படுத்துகின்றன.

ஆம் ஐயா. கவிதை தான் கலையின் உன்னத வடிவம் தான் என்று சப்தமாகக் கூவிச்சொல்லத் தோன்றுகிறது.